DEVRE SONUNDA DUYGU YÖNETİMİNDE USTALAŞMAK

 DEVRE SONUNDA DUYGU YÖNETİMİNDE USTALAŞMAK

HAZIRLAYAN: Selman Gerçeksever

Gelişimin devresel olduğunu biliyoruz. Varlık toplulukları devreden devreye geçerek gelişirler. Yerküre üzerinde, onun oluşumundan beri kaç devre geçti, bilinmiyor ama şimdi bizler dünya beşeriyeti olarak 6-7 bin yıllık(yaklaşık Sümerliler’den, İbrahim Peygamber’den bu yana) bir Âdem Devri’nin sonlarında ve aynı zamanda yeni bir devrenin arifesindeyiz. Kaçınılmaz sona doğru yaklaşırken, doğal ve toplumsal olaylardaki farklılaşma giderek artmakta ve belirginleşmektedir. Bu değişimin beşerî duygulara yansıması da (bireysel gelişim düzeylerine bağlı olarak) şiddetlenerek çeşitli teşevvüş şekilleri olarak ortaya çıkmaktadır.

Günlük yaşamda, beşerî ilişkiler ve etkileşimler bağlamında ortaya çıkan bireysel ve kitlesel düzeydeki olaylar büyük ölçüde duygulara ve duygusallıklara dayalı görünmektedir. Kendini tanıma duyarlılığı ve gayreti içinde duygularını ve vicdanını nefsinin egemenliğinden kurtarabilmiş bireylerin bu karmaşa ortamında daha sâkin kalabildiklerini ve sorun çözmede daha isabetli kararlar alabildiklerini psikoloji bilimi bizlere anlatmaktadır. Kısaca, devre sonunun bu karmaşa ortamında duyguların, duygusallıkların ve duygular üzerindeki erdemlere dayalı bireysel egemenliğin önemi de ortaya çıkmış durumdadır. Bu devrenin kapanışı ve yeni devrenin(yerkürenin yeni görünümünün) ayrıntıları İLÂHÎ NİZAM ve KÂİNAT adlı eserde bulunabilir(bkz. syf 249 ve devamı).

İLÂHÎ NİZAM ve KÂİNAT’la gelen bilgilere göre, içinde bulunduğumuz devre beşerî kadrosu olarak(elbette tamâmı değilse bile, bu kadronun belli bir kısmı) hidrojen âleminin sevgi planına açılan kapısına hızla yaklaşmaktadır. Dünya gelişim okulunu bitirip “yarı süptil arasat” da denen sevgi planına geçme liyakati kazanan varlıklar “yarı idraklilik”(*) durumundan da kurtulmuş olarak, vazife planına geçmeden önce son noksanlarını burada giderecekler. Yarı süptil arasata geçmeden, beşerî zaaflarımızdan olan duygusallık kusurumuz giderilmiş olacaktır. Varlığın sevgi planındaki durumu ayrı bir konu. Yeniden ana konumuza dönerek yazının akışını sürdürelim: Genel ruhçuluk bilgilerimizden de biliyoruz ki, dünya beşeriyeti olarak büyük ölçüde duygular üzerinde çalışan(sanki duygular ve duygusallıklar üzerinde mastır yapan) varlıklarız. Bu nedenle, duygularımızla/duygusallıklarımızla ilgili yaşam sınavlarımız içinde ve de bunlar aracılığıyla duygularımızı yönetip yönlendirmeyi öğrenmek, öğrenmenin de ötesinde bu konuda ustalaşmak dünya gelişim okulunda mezun olmak bakımından son derece önemli.

Günlük yaşamda duyularımızla algıladıklarımız bizi duygulandırır, hattâ duygusallaştırır. Toplu halde yaşamanın gereği olarak içine girip çıktığımız ilişki ve etkileşimler örüntüsünün sağlıklı ve erdemler yönünde olması büyük ölçüde duyguların kontroluna ve yönetimine bağlıdır. Günlük yaşamda sürekli olarak yataydan ve düşeyden kesintisiz “tesir bombardımanı” altında olduğumuz için; sık sık başımıza gelen olaylarda ne kadar sâkin olabilirsek, gelen tesirden gelişim yönünde o kadar çok yararlanabiliriz. Aldığımız tesire vereceğimiz tepki( ya da tepkisizlik ki o da bir tepkidir) genel gelişmişlik düzeyimiz bakımından ipuçları taşır. Söz konusu sükûnet, çok büyük ölçüde duygularımız, dolayısıyla nefsimiz(vicdan birim düalitemizin olumsuz alt öğesi) üzerindeki egemenliğimiz ve kontrol gücümüzle ilgilidir.

Erdemli bilge kişilere özgü böyle bir güce sâhip olmak ve duygularımıza hitap eden olayları(ki toplu halde yaşam çokluk ve çeşitlilik hâlinde bunlarla doludur) olabildiğince sükûnetle değerlendirmek gerek. Çünkü “kıyas bilgilerimiz”(**) bu şekilde daha iyi oluşmaktadır. Kıyas bilgileri, varlığın (görgü ve deneyim birikimiyle birlikte) öz bilgilerinin hammaddesini oluşturur. Kendimize yönelik bir etki(tesir) geldiği zaman, duygusallaşmak, kazanmamız olası bir ‘+’ puanı kaçırmanın ötesinde, sıkıntılı durumlara girmemize neden olur ve bir gelişim fırsatı da kaçırmış oluruz. Yaşam boyunca içine girip çıktığımız olayları içsel gelişim ve erdemler yönünde değerlendirebilmemiz çok büyük ölçüde, duyguların ve aklın nefsin egemenliğinden kurtarabilmiş olmamıza bağlıdır. Bu nedenle, gelen etkinin kaynağından çok, bizim neremizi “acıttığı” önemlidir: Öfkelendik mi, kıskandık mı, nefret mi duyduk, korktuk mu vb.vb. Söylemesi kolay ama uygulaması oldukça zor olan böyle bir duyarlılıkla yapabileceğimiz bir uygulama bize bir beşerî zaafımızı, düzeltmemiz gereken bir yanımızı işaret edecektir. Yâni böyle bir etki karşısında; kendimize yönelmek ve içine girdiğimiz duygulanmayı olabildiğince derinden duyumsamak ve deneyimlemek ve bu şekilde benliğimizdeki bir noksanlığın farkına varmak...

Tüm bunlardan dolayı, “Duygularınızı tam olarak kullanın...” denmiştir, yâni fısat/vesile ortaya çıktığı zaman, onların hâletini derinlemesine yaşayın... Ayrca, bulunduğunuz yerde, yâni o anda olun. Çevrenize bakın, sâdece bakın ama yorumlamayın. Işığı, şekilleri, kıvrımları, kırıkları vb. her şeyi görün. Bakın ve görün. Bakmak başka, görmek başkadır, unutmayın. Bu tutum aynı zamanda “sağlıklı gözlem”in(***). Gelişim açısından birçok

noksanımızı, bu anlamda “sağlıklı gözlem” ile (başkalarının başına gelenleri gözlemleyerek) giderebiliriz. Her bir şeyin sessiz varlığının farkında olun. Sesleri dinleyin, onları yargılamayın/hüküm vermeyin. Seslerin ötesindeki sessizliği dinleyin. Herhangi bir şeye dokunun ya da uygunsa elinize alın ve onun varlığını duyumsayın, duyularınızın hepsini ona yöneltmeyi deneyin; onu koklayın, tadın, ısısını, sertliğini/yumuşaklığını algılamaya çalışın. Nefes alış verişinizin ritmini izleyin, ciğerlerinize girip çıkan havayı duyumsayın. Bedeninizin canlılığını algılamaya çalışın. Kendiniz ve çevrenizle birlikte her şeyin içinde olduğu AN’ı duyumsayın. Kendinizi ve kendini tanımanın önemini önemseyin.

..........................................................

(*) bkz. İLÂHÎ NİZAM ve KÂİNAT, syf. 3,50,58,60,77,101,135,172,180,197.

(**) “kıyas bilgileri”: İLÂHÎ NİZAM ve KÂİNAT, syf. 61,122.

(***) “sağlıklı gözlem” için bkz. SADIKLAR PLANI TEBLİĞLERİ, syf. 26, 62, 262, 281.